مقدمه: تغذیهی رودهای یک روش ارجح و ایمن در بیماران بستری در بخشهای ویژه به شمار میآید که علیرغم مزایای فراوان آن دارای عوارضی از جمله آسپیراسیون تنفسی میباشد. پنومونی ناشی از آسپیراسیون مسئول ایجاد 15 تا 20 درصد عفونت بیمارستانی و افزا یش 39 درصدی هزینهها میباشد و همچنین یکی از ده علل مرگ در ایالات متحده تلقی میگردد که با انتخاب بهترین روش تغذیه میتوان از این عارضه پیشگیری کرد.

هدف: این پژوهش به منظور تعیین میزان بروز آسپیراسیون تنفسی دو روش تغذیهی لولهای بلوس متناوب و قطرهای متناوب کیسهای در بیماران بستری در بخشهای ویژه انجام شده است.

مواد و روش: در این مطالعه نیمه تجربی 72 بیمار بستری در بخش آیسییو و تروما که به روش لولهای، تغذیه میشدند به روش تدریجی و پس از بررسی متغیرهای زمینهای به دو گروه بلوس متناوب و روش قطرهای متناوب کیسهای تقسیم شدند. در روش بلوس متناوب، به مدت سه روز 150 تا 300 سیسی مایع غذایی 7 بار در روز و با فاصله زمانی هر 3 ساعت طی مدت زمان 10 تا 15 دقیقه به وسیلهی سرنگ 60 سیسی به بیمار گاواژ میشد و در نوع قطرهای متناوب همان مقدار مادهی غذایی به مدت سه روز با کمک کیسهی تغذیهای که به پایه سرم آویزان بود، طی مدت زمان30 تا 60 دقیقه وارد معدهی بیمار میشد جهت پی بردن به آسپیراسیون تنفسی به کلیه محلولهای غذایی متیلنبلو 1 درصد به میزان 5/0 سیسی به هر 500 سیسی مواد غذایی اضافه میشد و در صورت نیاز بیمار به ساکشن، هر گاه هنگام ساکشن لولهی تنفسی، رنگ آبی ناشی از متیلنبلو در ترشحات ریوی بیمار مشاهده میشد، آسپیراسیون تنفسی برای بیمار محرز میگردید.

نتایج: یافته ها نشان داد که میزان بروز آسپیراسیون تنفسی در روش تغذیهی لولهای بلوس متناوب 6/5 درصد و در نوع قطرهای متناوب کیسهای 0 بوده است و آزمون دقیق فیشر تفاوت آماری معنیداری را بین دو گروه نشان نداد(47/0 > p).

نتیجه گیری: با توجه به عدم معنیدار بودن میزان آسپیراسیون تنفسی در دو گروه میتوان ذکر نمود که روش بلوس متناوب هنوز هم به عنوان یک روش تغذیهای استاندارد در کتب معرفی شده و اگر بر اساس اصول صحیح انجام گیرد خطر آسپیراسیون را کاهش میدهد.

بیان مسأله:

تغذیه از نیازهای اساسی و فیزیولوژیک انسان محسوب میشود. هر موجود زندهای جهت کسب انرژی وابسته به تغذیه مناسب میباشد که این خود منجر به تعادل بدن و وضعیت همودینامیک فرد می شود . این نیاز زمانی که فرد در بیمارستان بستری میگردد تغییر مییابد و ممکن است بسته به نوع بیماری و شرایط فرد این تغییر و دگرگونی بسیار زیاد باشد(1،2).

از جمله بیمارانی که وضعیت تغذیهی آنان دستخوش تغییرات وسیعی میگردد، بیماران بستری در بخش ویژه، به خصوص آیسییو است. تغذیه کافی و مناسب زیربنا و اساس موفقیت همه درمانها محسوب میشود که موجب تسریع در بهبودی، کاهش عوارض بیماری و کاهش هزینهها میگردد . بسیاری از بیماران بستری در بخش ویژه به دلیل قرار گیری در یک شرایط پر استرس نظیر سپسیس^{^[1]}، جراحی، تروما و نارسایی ارگان نیاز به انرژی بیشتری دارند و بنا به دلایلی نظیر کاهش سطح هوشیاری، موانع فیزیکی عبور غذا ، زخمها ، تومورها ، نارسایی تنفسی، عفونتهای ریوی، سوختگی و غیره قادر به تأمین نیاز تغذیهای خود از راه طبیعی نیستند. لذا شدیداً در معرض خطر سوء تغذیه^{^[2]} قرار دارند(2،3،4،5). کاهش وزن در طی بستری در بیمارستان شایع بوده و تخمین زده شده که نیمی از بیماران بستری در اروپا و آمریکای شمالی دچار سوء تغذیه میگردند(6).

سوءتغذیه همچنین یک مشکل شایع در بیماران بستری در بخش آیسییو میباشد(7). بررسیها میزان سوء تغذیه در بیماران بستری در آیسییو را30 تا 55 درصد نشان میدهد که این امر منجر به ضعف عضلات قلبی، کاهش فشار خون، نقص در سنتز کلاژن، تأخیر در بهبود زخم، نقص سیستم ایمنی و افزایش عفونت متعاقب آن، ضعف عضلات تنفسی و نا توانی در جدا کردن بیمار از ونتیلاتور^{^[3]} و در نتیجه افزایش مدت زمان بستری در بیمارستان و بالا رفتن هزینهها و مرگ میگردد (3،4،7،8). این مشکلات در سالمندان جدیتر بوده طوری که براساس بررسیهای موجود، بیماران سالمندی که وضعبت تغذیهی نامناسبی در طی روزهای بستری داشتهاند نه تنها میزان مرگ و میر در آنها 8 برابر بیشتر بوده، حتی خطر مرگ طی 90 روز پس از ترخیص نیز، 9/2 برابر بیشتر بوده است (9).همچنین در مطالعه انجام شده بر روی بیماران بستری درآیسییو تقریباً 36 درصد بیماران، کمتر از90 درصد انرژی مورد نیاز خود را دریافت میکنند(10)، مطالعه انجام شده توسط کورا[4] جهت ارزیابی وضعیت تغذیهی بیماران در طی 72 ساعت اول بستری، نشان داد که میزان بروز عوارض در بیماران با سوءتغذیه به طور معنیداری بیش از بیماران با وضعیت تغذیهای مناسب میباشد(01/0 > P)(8 ). بنابراین، حمایت تغذیهای امری ضروری و حیاتی محسوب میگردد.

براي دانلود متن كامل پايان نامه اينجا كليك كنيد